Аб карысці чытання беларускай літаратурнай класікі.

[teddi_eddi]

Родны край! у Божа імя,

У чэсць косцелаў, царквоў

Паміж дзеткамі тваімі

Многа легла камянёў;

Многа выйшла трасяніны –

Меч, агонь знішчалі край:

З двух бакоў «айцы» дубінай

Заганялі нас у рай!

Кроў лілася ручаямі,

Здрада чорная расла,

Што папамі і ксяндзамі

Ў сэрцы кінута была.

I цяпер над намі, брацце,

Яшчэ ў сіле той раздор –

I папоўскае закляцце,

I ксяндзоўскі нагавор.

Брацце мае, беларусы!

У той кнізе людскіх спраў

Сам лёс, мусіць, для спакусы

Гэты край нам адзначаў.

Тут схадзіліся плямёны

Спрэчкі сілаю канчаць,

Каб багата адароны

Мілы край наш звэяваць,

А нас цяжка ў сэрца раніць,

Пад прыгон узяць навек,

Нашы скарбы апаганіць,

Душу вынесці на здзек,

Каб у віры той ашукі

Знішчыць нашы ўсе сляды,

Каб не ведалі і ўнукі,

Хто такія іх дзяды.

I лілася кроў нявінна,

Швед набытак наш паліў,

А ўрад царскі самачынна

Тут гвалтоўнасці тварыў,

Будаваў астрог народу

I барбарскім капылом

Мерыў волю і свабоду,

А культуру нёс з калом.

I без жалю капытамі

Конь казацкі тут ступаў

I збажынку з ярынамі

Талачыў і драсаваў.

Родны край! ты разарваны,

I на захад ад мяжы

Пан пыхлівы, надзіманы

Моцна сцягвае гужы,

Каб з варшаўскае майстэрні

Беларусу сшыць халат,

Ды ні ксёндз, ні пан не верне

Плынь гісторыі назад!

Эх, чаго нам не прыйшлося,

Брацце мілыя, ужыць!

Колькі талентаў звялося,

Колькі іх і дзе ляжыць

Невядомых, непрызнаных,

Не аплаканых нікім,

Толькі ў полі адспяваных

Ветру посвістам пустым!

Дык хіба ж мы праў не маем,

Сілы шлях свой адзначаць

I сваім уласным краем

Край свой родны называць?

Якуб Колас. "Сымон-музыка"